ugandamouse22

Terapia Bowena uruchamia je na nowo. Technika Bowena to manualna metoda terapeutyczna, jedno z największych osiągnięć medycyny naturalnej XX wieku. Technika Bowena powstała w Australii. Została intuicyjnie odkryta i opracowana przez Toma Bowena (1916-1982) w połowie XX wieku, niezwykle utalentowanego człowieka, wielkiego społecznika. Endometrioza musi być leczona niezależnie od tego, czy została wykryta po operacji cesarskiego cięcia, czy też pojawiła się wcześniej. Wokół hormonalnej terapii zastępczej kłębi się cały szereg niejasności, niedomówień i pomimo tego, że mamy już kilkunastoletnie doświadczenia z jej stosowaniem istnieje jeszcze wiele kontrowersji, cały szereg pytań, na które czasami jest dość trudno jednoznacznie odpowiedzieć. Czy każda kobieta jest kandydatką do hormonalnej terapii zastępczej, czy każda z tej terapii osiągnie jakiś wymierny zysk? Są to zagadnienia bardzo ważne, mają motywować nas, lekarzy, do propagowania terapii substytucyjnej, ale są oderwane od problemów, z jakimi przychodzi do ginekologa kobieta w wieku około- i pomenopauzalnym. Siedząc przed telewizorem zachwycamy się wyglądem, żywotnością czy figurą niektórych pań, które jak daleko sięgamy pamięcią, zawsze wyglądały tak samo, niejednokrotnie komentujemy, że niewątpliwie ma w tym swój udział terapia hormonalna. Blizna przebudowuje się bowiem długo i swój ostateczny kształt oraz wygląd osiąga mniej więcej po roku od uszkodzenia skóry.

Trudno jest bowiem zaproponować zdrowej, 50-letniej kobiecie wieloletnią terapię po to, by nie miała złamań osteoporotycznych, czy też choroby Alzheimera za 20-30 lat. Większość opracowań dotyczących hormonalnej terapii zastępczej rozpoczyna się od rozważań o starzeniu się społeczeństwa, narastającym ryzyku chorób układu sercowo-naczyniowego, o wpływie substytucji hormonalnej na gęstość kości, ryzyko rozwoju choroby Alzheimera. Dość powszechnie znane są pozytywy wynikające ze stosowania substytucji hormonalnej. La terapia de exposición en general ha sido designada como primera opción de intervención para el TEPT. Este tratamiento se basa en la teoría del procesamiento emocional del material traumático (Foa y Kozak, 1986), y enfatiza el papel central que tiene procesar adaptativamente la experiencia traumática para la eliminación o disminución de los síntomas. Entre los programas de intervención basados en la exposición que han recibido la mayor evidencia empírica de su eficacia y efectividad destaca la Terapia Prolongada de Exposición para el TEPT de Foa. Sin embargo, el papel del coterapeuta puede ser imprescindible en casos de estado de ánimo alterado, baja motivación o dificultad para seguir las prescripciones.

Si el paciente no reproduce las sensaciones esperadas, se le instruye para que imagine las situaciones externas en las que puede ocurrir. La atención deberá mantenerse sobre el contexto externo, concretamente sobre el estímulo o situación temida, más que en las propias reacciones u otros elementos del contexto, pues de esta forma se puede producir la distracción. No obstante, en algunos casos la atención sobre las sensaciones internas durante la exposición es también fundamental. Con la repetición de estos ensayos el paciente va aprendiendo que estas señales internas no deben ser temidas pues ni señalan, ni están asociadas a ningún tipo de amenaza. Ningún ejercicio debería tardar más de 3 minutos. La exposición continúa hasta que la ansiedad desciende o hasta que los objetivos han sido alcanzados, en general, unos 10 minutos. Para realizar la exposición interoceptiva habrá que seleccionar los ejercicios que han sido evaluados con puntuación mayor que 3, en la escala de 0 a 8, comenzando con el menos ansiógeno. La exposición en vivo suele estar precedida de un proceso de jerarquización de las situaciones ansiógenas, para comenzar con aquellas que producen niveles más bajos de malestar.

 El estímulo temido en las fobias específicas  Los pensamientos y/o imágenes obsesivas en el trastorno obsesivo compulsivo  Las preocupaciones y rumiaciones en el trastorno de ansiedad generalizada  Los errores sociales y las miradas de los demás en la fobia social  Ser el centro de atención en una fobia a hablar en público  La imperfección en uno mismo o en otros en el caso de personas muy perfeccionistas  La ambigüedad y la incertidumbre en personas con una gran necesidad de control  Los síntomas fisiológicos de activación autonómica en el trastorno de angustia  La sensación de descontrol y de pérdida de conciencia debida al incremento de la activación en el trastorno de angustia  Conducir un coche en el trastorno de angustia con agorafobia  La sensación de ahogo en el trastorno de angustia y en la claustrofobia  Estar en un transporte público (o en cualquier situación o espacio) de difícil acceso y salida (e.g.